โทษของการเสพธรรมอันไม่เป็นสัปปายะ

โทษของการเสพธรรมอันไม่เป็นสัปปายะ

ภิกษุทั้งหลาย ! การเสพรูป เสียง กลิ่น รส  โผฎฐัพพะ (สัมผัส) รับรู้ธรรมารมณ์  อันไม่เป็นสัปปายะเนือง ๆ  ราคะย่อมครอบงำจิตได้ และเมื่อจิตถูกราคะครอบงำ พึงถึงความตาย  หรือทุกข์ปางตาย  เปรียบเหมือนคนกินของแสลงอันไม่เป็นสัปปายะเนือง ๆ  หรือไม่รักษาบาดแผลที่ยังไม่หายสนิท

        การทำกิเลสไม่ให้กลับมากำเริบอีก  เมื่อพิจารณาเห็นว่าตน ละลูกศร คือ ตัณหาได้แล้ว  กำจัดโทษอันเป็นพิษ คือ อวิชชา น้อมจิตไปในนิพพานอันชอบแล้ว  พึงหลีกเลี่ยง  “รูป  เสียง  กลิ่น  รส  โผฎฐัพพะ(สัมผัส)  และรับรู้ธรรมารมณ์” อันไม่เป็นสัปปายะเสีย  มิฉะนั้นราคะย่อมครอบงำจิตได้   และเมื่อจิตถูกราคะครอบงำจิต  พึงถึงความตาย  หรือทุกข์ปางตาย 

การไม่ประกอบเนือง ๆ  ในอารมณ์อันไม่เป็นสัปปายะ   ด้วยการเสพรูป เสียง กลิ่น รส  โผฎฐัพพะ(สัมผัส) และรับรู้ธรรมารมณ์ อันไม่เป็นสัปปายะ  ราคะก็ครอบงำจิตไม่ได้