เมถุนธรรม

เมถุนธรรม

             

บุคคลผู้ประกอบเมถุนธรรมเนืองๆ นั้น  เป็นธรรมเนียมของอสัตบุรุษ  เป็นธรรมเนียมของชาวบ้าน  ธรรมเนียมชั้นต่ำ  ธรรมเนียมที่เลวทราม  ธรรมเนียมมีน้ำเป็นที่สุด  ธรรมเนียมปฏิบัติกันในที่ลับ   ธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันเป็นคู่ๆ  ผู้กำหนัด เปียกชุ่ม  กลัดกลุ้มด้วยราคะ  ถูกราคะครอบงำจิตเสมอ  ชื่อว่า  เมถุนธรรม

คำสั่งสอนของบุคคลผู้ประกอบเมถุนธรรมเนืองๆ  ย่อมเลอะเลือน และบุคคลนั้นย่อมปฏิบัติผิด  การปฏิบัตินี้ เป็นธรรมไม่ประเสริฐในบุคคลนั้น

ผู้ใดเบื้องต้นเที่ยวไปผู้เดียวแล้ว  ต่อมาเข้าไปเสพเมถุนธรรม  ผู้รู้ทั้งหลายเรียกผู้นั้นว่า  เป็นปุถุชนเลวในโลก  เหมือนยานที่แล่นไป ฉะนั้น

ยศ และเกียรติในเบื้องต้นของภิกษุนั้นเสื่อมไป  ภิกษุเห็นสมบัติ และวิบัตินี้แล้ว  พึงศึกษาเพื่อละเมถุนธรรม

มุนีรู้โทษ(ทุกข์ภัยที่เกิดจากการแสวงหาโภคทรัพย์) นี้แล้ว  ในคราวเป็นคฤหัสถ์ก่อนบวชในธรรมวินัยนี้  พึงทำการเที่ยวไป แต่ผู้เดียวให้มั่นคง ไม่พึงเข้าไปเสพเมถุนธรรม

(ปุถุชนเลว หมายถึง ผู้ที่มีกิเลสหยาบ  มีกิเลสหนาแน่น  ถูกกามคุณ 5 แผดเผา  เร่าร้อน   ยังละสักกายทิฏฐิอันหนาแน่นไม่ได้   ถูกนิวรณ์ 5 ห่อหุ้ม ครอบคลุม  มืดมน  บดบัง)