ภิกษุผู้หลุดพ้น

ภิกษุผู้หลุดพ้น

      
      ภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ 

เมื่อเห็นรูปทางตาแล้ว รู้ชัดว่า ราคะ โทสะโมหะ ภายในมี หรือไม่มี

เมื่อฟังเสียงทางหูแล้ว รู้ชัดว่า ราคะ โทสะ โมหะ ภายใน มี หรือไม่มี

เมื่อดมกลิ่นทางจมูกแล้ว รู้ชัดว่า ราคะ โทสะ โมหะ ภายใน มีหรือไม่มี

เมื่อลิ้มรสทางลิ้นแล้ว รู้ชัดว่า ราคะ โทสะ โมหะ ภายในมี หรือไม่มี

เมื่อถูกต้องสัมผัสทางกายแล้ว รู้ชัดว่า ราคะ โทสะ โมหะ ภายในมีหรือไม่มี

เมื่อรู้แจ้งธรรมารมณ์ทางใจแล้ว  รู้ชัดว่า ราคะ โทสะ โมหะ ภายในมี หรือไม่มี 

ภิกษุผู้พิจารณาเห็นความเกิดขึ้น และความเสื่อมไปในจักขุนทรีย์  ในโสตินทรีย์  ในฆานินทรีย์  ในชิวหินทรีย์ ในกายินทรีย์  ในมนินทรีย์ ย่อมเบื่อหน่าย เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด เมื่อคลายกำหนัด จิตจึงหลุดพ้น เมื่อจิตหลุดพ้น ก็รู้ว่าหลุดพ้นแล้ว  รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว  อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว  ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว ไม่มีกิจอื่น  เพื่อความเป็นอย่างนี้อีกต่อไป