มาร

มาร

ภิกษุทั้งหลาย !  เมื่อมีรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จึงมีมาร “มาร” คือ มีผู้ทำให้ตายหรือมีผู้ตาย เป็นดุจโรค เป็นดุจหัวฝี เป็นดุจลูกศร เป็นของลำบาก เป็นเหตุเกิดของลำบาก

สัตว์ คือ บุคคลที่ข้องติดอยู่ ในความพอใจ ความกำหนัด ความเพลิดเพลิน  ความทะยานอยาก ในรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ พวกเธอจงรื้อ แยก กระจายออก ทำรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ให้ยินดีไม่ได้ ปฏิบัติเพื่อความสิ้นตัณหา ความสิ้นตัณหาจัดเป็น “นิพพาน”

ธรรมเป็นที่กำจัดฉันทราคะ ธรรมเป็นที่ละฉันทราคะ คือ "นิพพาน"

เมื่อรู้คุณ โทษ และเครื่องสลัดออกจาก จักขุ โสตะ ฆานะ ชิวหา กาย และมโน ได้แล้ว สัตว์ทั้งหลาย จะพ้นไปจากหมู่สัตว์ มนุษย์ เทวโลก มารโลก และพรหมโลก

ความเกิดขึ้นแห่งจักขุ โสตะ ฆานะ ชิวหา กาย และมโนนี้ เป็นความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ เป็นความตั้งอยู่แห่งโรค เป็นความปรากฏแห่งชรา มรณะ ความดับ ความสงบระงับ

ความตั้งอยู่ไม่ได้แห่ง จักขุ โสตะ ฆานะ ชิวหา กาย และมโนนี้ เป็นความดับแห่งทุกข์ เป็นความสงบระงับแห่งโรค เป็นความตั้งอยู่ ไม่ได้แห่ง ชรา และมรณะ

(ฉันทะ คือ ความกำหนัดที่ไม่รุนแรง ราคะ คือ ความกำหนัดที่รุนแรง)