การเจริญอินทรีย์อันยอดเยี่ยม
ในอริยวินัย
ภิกษุทั้งหลาย
! เมื่อ “อายตนะภายใน 6” ได้แก่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระทบอายตนะภายนอก 6 ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ
ธรรมารมณ์ แล้วรู้ชัดเกิดความชอบใจ ไม่ชอบใจขึ้น
ความชอบใจ ไม่ชอบใจนั้น ถูกปัจจัย ปรุงแต่ง เป็นของหยาบ อาศัยกัน และกันเกิดขึ้น ยังมี สิ่งที่ละเอียด และประณีต คือ
อุเบกขา ความชอบใจ
ไม่ชอบใจ จึงดับไป
พระเสขะผู้กำลังปฏิบัติ
เมื่อเกิดความชอบใจ ไม่ชอบใจขึ้นแล้ว จึงเกิด ความอึดอัด เบื่อหน่าย รังเกียจ รูป
เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ พระอริยะผู้เจริญอินทรีย์แล้ว ย่อมมีความหมายรู้
ในสิ่งที่เป็นปฏิกูลว่า เป็นสิ่งไม่ปฏิกูล ย่อมมีความหมายรู้
ในสิ่งที่ไม่เป็นปฏิกูลว่า เป็นสิ่งปฏิกูลอยู่ พิจารณาว่า
“เราพึงเว้นสิ่งปฏิกูล และสิ่งไม่ปฏิกูลทั้งสอง แล้วมีอุเบกขา
มีสติสัมปชัญญะอยู่”
ก็เป็นผู้อุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ สิ่งปฏิกูล และสิ่งไม่ปฏิกูล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น