ยัญในอริยวินัย

ยัญในอริยวินัย

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแก่พราหมณ์กูฏทันตะว่า พราหมณ์ !  การที่บุคคลเลื่อมใส  สมาทานสิกขาบททั้งหลาย คือ เจตนาเป็นเหตุ

 เว้น จากการฆ่าสัตว์  เว้นจากการถือเอาของ สิ่งของที่เจ้าของเขาไม่ให้  เว้นจากการประพฤติผิดในกาม เว้นจากการพูดเท็จ และเว้นจากการเสพของมึนเมา คือ สุราและ เมรัย อันเป็นเหตุแห่งความประมาท  

นี้เป็นยัญ มีการใช้ทุนทรัพย์ และการตระเตรียมน้อยกว่า มีผลานิสงส์มากกว่า นิตยทาน(ทานที่ทำเป็นประจำอยู่เสมอ) ที่ทำสืบต่อกันมา มีผลานิสงส์มากกว่า  วิหารทาน  และมีผลานิสงส์มากกว่า สรณคมน์

ยัญอย่างอื่นที่มีการใช้ทุนทรัพย์ และการตระเตรียมน้อยกว่านี้ยังมีอีก คือ ภิกษุผู้สมบูรณด้วยศีล ฯลฯ บรรลุปฐมฌานอยู่นี้เป็นยัญ  มีการใช้ทุนทรัพย์  และการตระเตรียมน้อยกว่า  แต่มีผลานิสงส์มากกว่าที่กล่าวมาแล้วก่อนๆ ฯลฯ  บรรลุทุติยฌาน  บรรลุตติยฌาน  บรรลุจตุตถฌานอยู่นี้ก็เป็นยัญ  มีการใช้ทุนทรัพย์  การตระเตรียมน้อยกว่า แต่มีผลานิสงส์มากกว่าที่กล่าวมาแล้วก่อนๆ ฯลฯ 

น้อมจิตไปเพื่อญาณทัสสนะ(มรรคญาณ, วิปัสสนาญาณ) ฯลฯ นี้ก็เป็นยัญ มีการใช้ทุนทรัพย์ และการตระเตรียมน้อยกว่า แต่มีผลานิสงส์มากกว่าที่กล่าวมาแล้วก่อนๆ ฯลฯ “รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว ไม่มีกิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้อีกต่อไป” นี้ก็เป็นยัญ มีการใช้ทุนทรัพย์ และการตระเตรียมน้อยกว่า  แต่มีผลานิสงส์มากกว่าที่กล่าวมาแล้วก่อนๆ

พราหมณ์ !  ไม่มียัญสมบัติอื่นๆ  ที่จะดียิ่งกว่า หรือประณีตยิ่งกว่า ยัญสมบัตินี้อีกแล้ว