ปรมัตถสุญญะ (พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓๑)

ปรมัตถสุญญะ

(พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓๑)

ความว่างสูงสุด คือ การที่บุคคลผู้มีสติสัมปชัญญะ ทำความเป็นไปแห่งกิเลสให้สิ้นไป ดังนี้

ทำความเป็นไปแห่ง กามฉันทะ (ความพอใจในกาม)

ให้สิ้นไปด้วย เนกขัมมะ (การหลีกออกจากกาม)

ทำความเป็นไปแห่ง พยาบาท (การป้องร้าย)

ให้สิ้นไปด้วย อพยาบาท (การไม่ป้องร้าย)

ทำความเป็นไปแห่ง ถีนมิทธะ (ความง่วง เซง ซึม)

ให้สิ้นไปด้วย อาโลกสัญญา (การกำหนดแสงสว่าง)

ทำความเป็นไปแห่ง อุทธัจจะ(ความคิดฟุ้งซ่าน)

ให้สิ้นไปด้วย อวิกเขปะ (ความไม่ฟุ้งซ่าน)

ทำความเป็นไปแห่ง อวิชชา (ความไม่รู้)

ให้สิ้นไปด้วย ญาณ (ความรู้แจ้ง)

ทำความเป็นไปแห่ง วิจิกิจฉา (ควางลังเลสงสัย)

ให้สิ้นไปด้วย ธัมมววัตถาน (การกำหนดธรรม)

ทำความเป็นไปแห่ง อรติ (ความไม่ยินดี)

ให้สิ้นไปด้วย ปามุชชะ (ความปราโมทย์)

ทำความเป็นไปแห่ง สัญโญคาภินิเวส (ยึดมั่นเพราะกิเลสเครื่องประกอบ) ให้สิ้นไปด้วย วิวัฏฏนานุปัสสนา(การเห็นแจ้งในกิเลส กรรม วิบาก)

ทำความเป็นไปแห่ง กิเลสที่ตั้งอยู่ร่วมกันกับทิฏฐิ

ให้สิ้นไปด้วยธรรมที่เกิดด้วยอำนาจโสดาปัตติมรรค

ทำความเป็นไปแห่ง กิเลสอย่างหยาบ

ให้สิ้นไปด้วยอำนาจ สกทาคามิมรรค

ทำความเป็นไปแห่งกิเลส อย่างละเอียด

ให้สิ้นไปด้วยอำนาจ อนาคามิมรรค

ทำความเป็นไปแห่งกิเลสทั้งปวง ให้สิ้นไปด้วย อรหัตตมรรค