ปัจเจกพุทธาปทาน ...พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓๑

ปัจเจกพุทธาปทาน

(พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓๑)

พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย  มีการกำหนดหมายในวัตถุที่น่ารักใคร่ว่า ปราศจากความน่ารักใคร่  มีจิตคลายความกำหนัดในโลก ที่มีสภาวะน่ากำหนัด

ละกิเลสอันเป็นเหตุให้เนิ่นช้า ชนะทิฏฐิที่เป็นเหตุให้ดิ้นรนแล้ว  ได้บรรลุพระโพธิญาณ เพราะเหตุอันนั้น นั่นเอง

ความรักย่อมมีแก่ผู้มีความเกี่ยวข้อง  ทุกข์นี้ที่ย่อมเป็นไป ตามความรัก  บุคคลเมื่อเพ่งเห็นโทษอันเกิดจากความรัก จึงประพฤติอยู่ผู้เดียวเหมือนนอแรด

ในท่ามกลางสหายย่อมมีการเล่น มีความยินดี  และในบุตรก็ย่อมมีความรัก อันไพบูลย์  บุคคลเมื่อรังเกียจการพลัดพราก จากสิ่งอันเป็นที่รัก  จึงประพฤติอยู่ผู้เดียวเหมือนนอแรด

ธีรชนเหล่าใดเจริญสุญญตวิโมกข์  อนิมิตตวิโมกข์ และอัปปณิหิตตวิโมกข์แล้ว  ยังไม่บรรลุเป็นสาวกของพระชินเจ้า  ธีรชนเหล่านั้น ย่อมเป็นสยัมภูปัจเจกชินเจ้า

พระปัจเจกพุทธเจ้าไม่สะดุ้งใน  เพราะเสียงเหมือนราชสีห์ ไม่ติดข่ายเหมือนลม  ไม่เปียกน้ำเหมือนบัว  จึงประพฤติอยู่ผู้เดียวเหมือนนอแรด