สัมมาทิฎฐิสายกลาง
ภิกษุทั้งหลาย
! โลกอาศัยที่สุด ๒ อย่าง คือ ความมี และความไม่มี ตถาคตไม่เข้าใกล้ที่สุดทั้งสองอย่างนี้
ผู้มีปัญญาเห็น ความเกิด
ของโลกด้วยปัญญาอันชอบ ตามความเป็นจริงความไม่มีในโลก
ก็ไม่มี
ผู้มีปัญญาเห็น ความดับ ของโลกด้วยปัญญาอันชอบ ตามความเป็นจริงความมีในโลก
ก็ไม่มี
โดยมากโลกนี้ยังพัวพันอยู่ด้วยอุบาย
และความยึดมั่นอันเป็นเหตุ
ที่ใจเข้าไปยึดมั่นถือมั่น
และนอนเนื่องในอัตตาของเรา แต่อริยสาวกไม่เข้าไปยึดมั่นถือมั่น
และนอนเนื่องว่า "อัตตาของเรา"
ไม่เคลือบแคลงสงสัยว่า "ทุกข์นั่นแล
เมื่อเกิดขึ้นย่อมเกิดขึ้น ทุกข์เมื่อดับย่อมดับไปตามปฏิจจสมุปบาท"(การที่สิ่งทั้งหลายอาศัยกัน
จึงเกิดมีขึ้น)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น